బడి బయట పాఠం

బడి బయట పాఠం

ఎన్నాళ్లు బడిలో ఉన్నా ఎన్ని చదువులు చదివినా బతకాల్సింది బడి బయట. – సి. వి. కృష్ణయ్య

ఏదో ఒక ఉద్యోగంలో చేరతాం. పెళ్లి చేసుకుంటాం. కుటుంబం ఏర్పడుతుంది. బంధువులు స్నేహితులు ఇరుగుపొరుగు- వీరందరిలోకలిసి జీవించాలి. ఎన్నో సమస్యలు వస్తాయి. మరి వీటిని ఎలా పరిష్కరించుకోవాలి ?

ఆఫీస్ కి వెళతాం..హాస్పిటల్ కి వెళతాం. పోలీసుస్టేషన్ వెళతాం. ఒక్కోసారి కోర్టు మెట్లూ ఎక్కుతాం. అక్కడ మన సమస్యలకు పరిష్కారాలు దొరుకుతాయా? అక్కడా సమస్యలు వస్తే ఏం చేయాలి?

డబ్బులు సంపాదిస్తాం దాచుకుంటాం. ఆస్తి కొంటాం, అమ్ముతాం. ‘సమస్యలు ఎదురైతే ఏమి చేయాలి’?                                                                                                            

కాలేజీలో యవ్వనపు రోజుల్లో ప్రపంచమంతా చాలా విశాలంగా సుందరంగా కనపడుతుంది. బయటకు వచ్చి జీవితంలోకి అడుగుపెట్టగానే మతం, కులం, నా ఊరు, నాదేశం అంటూ తేడాలు కనిపిస్తాయి. ప్రపంచం చాలా ఇరుకు అయిపోతుంది.వీటన్నిటికీ పరిష్కారాలు బడిలో దొరుకుతాయా? చదువుకున్న అయస్కాంత పాఠాలు, దేశాల సరిహద్దులు, పౌరశాస్త్రము, తెలుసుకున్న పౌరసంస్థలు, రాజ్యాంగం, పౌరహక్కులు, విధుల, ఇలాంటివి ఏమైనా ఉపయోగపడతాయా?

ఇవేవీ ఉపయోగపడవు అని కచ్చితంగా చెప్పవచ్చు.మనం చదివిన పాఠాలను నమ్మి మోసపోతాం కూడా. ఇందుకు నా జీవితంలో జరిగిన అనేక సంఘటనలు ఉదాహరణగా చెప్పవచ్చు.. ఒక ముఖ్యమైన సంఘటన వివరిస్తాను.

నా చదువు పూర్తయింది. ఉద్యోగం వచ్చింది. బ్రతకడానికి భరోసా దొరికింది. ఇష్టమైన ‘ఉపాధ్యాయ వృత్తి. ఉత్సాహంగాను ఆనందంగానూ ఉంది.

ఒక పల్లెటూరి హైస్కూల్లో చేరాను. ఊరు మధ్యలో ఇల్లు దొరికింది. పోలీసుల అటు ఇటు తిరుగుతున్నారు. ఊర్లో పోలీసుల క్యాంపు ఉందని తెలిసింది. ఊరి మధ్యలో రామాలయం ఉంది. శ్రీరామనవమి ఉత్సవాల సందర్భంగా దేవుని దగ్గర ఎవరు ముందుగా దీపం పెట్టాలనే విషయంలో ఘర్షణ జరిగింది. రెండు వర్గాలుగా జనం విడిపోయారు, కొట్టుకున్నారు. పోలీస్ క్యాంప్ పెట్టారు.

నెల రోజులు జరిగింది. ఒకరోజు సాయంకాలం బడి నుండి ఇంటికి వచ్చాను. అంతా గందరగోళంగా ఉంది. నా ఇంటి ముందు ఒక మనిషి పడిపోయి ఉన్నాడు. కాలు విరిగిపోయి లేవలేకున్నాడు. ఇంతలో పోలీసులు పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి అతన్ని మంచం మీద పండుకోబెట్టి హాస్పిటల్కు తీసుకువెళ్లారు.

మరునాడు పోలీస్ రైటర్ వచ్చి చుట్టుపక్కల విచారించాడు. నేను చూసింది చెప్పాను. ‘ఇంతలో నాకు ఒక అనుమానం వచ్చింది. కొంపదీసి కోర్టుకు వచ్చి సాక్ష్యం చెప్పమంటారా ..రైటర్’ అని అడిగాను. చూసిందే చెప్పమన్నాడు.

నాకు భయమేసింది కోర్టులో సాక్ష్యం చెప్పాలా? మల్లగుల్లాలు పడ్డాను. నాలో పౌరుడు మేల్కొన్నాడు ‘పౌర బాధ్యతలు గుర్తుకు వచ్చాయి. పోలీసులకు, కోర్టులకు సహకరించాలని నిర్ణయం తీసుకున్నాను. తోటి ఉపాధ్యాయులు వద్దని వారించినా నేను వినలేదు. నేను విన్నపాఠాల వల్ల నేను చదివిన పుస్తకాల వల్ల నాలో నింపుకున్న ఆదర్శం కారణంగా ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాను’.

నెల రోజులకు స్కూలుకు సమన్లు వచ్చాయి. కోర్టుకు వెళ్లాను. ప్రభుత్వ ప్లీడర్ని కలుసుకున్నాను. “నేను ప్రభుత్వ ఉద్యోగిని నా సాక్ష్యం ముందుగా తీసుకోండి” అని అడిగాను. “అది ఎంత పని ఐదు నిమిషాలు” అన్నాడు. కోర్టు గుమస్తాల దగ్గరికి వెళ్లాను. కోర్టుకు హాజరైనట్లు సర్టిఫికెట్ ఇవ్వమని అడిగాను. అలాగే ఇస్తానన్నారు. నా సాక్ష్యం ఆ రోజు తీసుకోలేదు. కేసు వాయిదా పడింది. సర్టిఫికేట్ ఇవ్వలేదు. నేను నిరుత్సాహపడ్డాను. రెండోసారి సమన్లు వచ్చాయి. మొదటిసారి మాదిరిగానే జరిగింది. నాకు కోపం వచ్చింది. పౌరుడిగా నా బాధ్యతను నిర్వర్తించాను. మూడోసారి నేను రానన్నాను. మాపై అధికారి సీఈఓ గారి అనుమతి కావాలన్నాను రెండు నెలలకు సీఈఓ అనుమతితో సమన్లు తీసుకొని వచ్చి ఇచ్చారు.

కోర్టుకు వెళ్లాను. నన్ను పోలీస్ స్టేషన్ తీసుకువెళ్లారు. స్టేషన్ ఎస్ఐ ఒక కాగితం నా ముందు పెట్టి సంతకం పెట్టమన్నాడు. విషయం చదివాను. అందులో కొందరి పేర్లు ఉన్నాయి. ఆ పేర్లు గల వ్యక్తులు కొట్టి పారిపోతూ ఉంటే నేను చూసినట్లు ఉంది. ఇది నేను ఇచ్చిన స్టేట్మెంట్ కాదు.  నేను ఎలాంటి కాగితం రాసి ఇవ్వలేదు. “నేను  పరాయి ఊరి వాడిని. నేను మీకు సహకరించడం నా బాధ్యత అని ఇంత దూరం వచ్చాను. నన్ను అబద్ధ సాక్ష్యం చెప్పమంటారా?” అని ప్రశ్నించాను. ఇలాగే చెప్పాలి అన్నాడు, చివరకు బొక్కలో తోస్తానంటూ బెదిరించారు. నేను భయపడ్డాను తేరుకొని ధైర్యం తెచ్చుకొని లేచి వచ్చేసాను.

ఒక సాక్షి విషయంలో ఇంత నిర్లక్ష్యం వహించిన కోర్టుకు, ఇంత దుర్మార్గంగా వ్యవహరించిన పోలీసులకు నేను సహకరించనవసరం లేదని తీర్మానించుకున్నాను. మనసు ఎంతో తేలిక పడింది. ఒక బాధ్యత అనే బరువు నుండి విముక్తి పొందిన అను భూతికలిగింది.

మంచి జీవిత పాఠం నేర్చుకున్నాను. నా అమాయకత్వానికి సిగ్గుపడ్డాను. కోర్టుల్లో లక్షలాది కేసులు దశాబ్దాలుగా మూలుగుతున్నాయని, ఒక కేసు జడ్జిముందుకు రావడానికి సంవత్సరాల కాలం పడుతుందని నాకు తెలియదు. ప్రభుత్వ లాయరు నిమిషములో నీ పని అయిపోతుందని ఎలా నమ్మబలికారు? ఎస్సై అంత దుర్మార్గంగా ఎలా ప్రవర్తించ గలిగాడు? కోర్టులో హాజరైనట్లు ఒక సాక్ష్యం కూడా ఎందుకు సంపాదించలేకపోయాను. ఈ వ్యవస్థలన్నీ ఇలాగే ఉన్నాయని నాకు బడిలో ఎందుకు చెప్పలేదు. న్యాయం చేయడానికి కోర్టులు ఉన్నాయని రక్షించడానికి పోలీసులు ఉన్నారనే మాటలు అబద్ధాలని సొంత అనుభవాలతో గాని తెలుసుకోలేమా??

ఈ వ్యవస్థలు బాగా లేవనే నిజం విద్యార్థి దశలో తెలిస్తే కదా వాటిని బాగు చేసుకోవాలనే ఆలోచనలు వస్తాయి. మంచి వ్యవస్థలు రావాలని కలలుగంటారు.

‘జరుగుతున్న చెడును గురించి చెప్పకుండా మంచి మాత్రమే చెబితే పిల్లల్ని మోసగించినట్లు కాదా’! బయట మనుషులు ఎదుర్కొంటున్న సమస్యలు బడిలో చర్చించకుండా ఎంతకాలం బడి మౌనంగా ఉంటుంది?